Ik ken best veel mensen, veel mooie mensen ook. Van binnen en van buiten mooie mensen. Sommigen iets mooier dan anderen, want als we allemaal even mooi zouden zijn, zouden we dat niet weten van elkaar. Dan zou het mooi een saaie boel zijn.

‘Kijk dan’, ze laat het me zien.

‘Er zitten barstjes in m'n scherm’. Ze duwt de mobiele telefoon voor m’n ogen.

Ik kijk. Ik zie de barstjes. Je moet wel goed kijken, want als je het niet weet, zie je ze niet. Maar ik zie ze wel. De mensen om ons heen in de wachtruimte van de kliniek zien de barstjes niet. Interesseert ze ook niets, ze hebben hun eigen barstjes om te lijmen.